Zwaar
Zaterdag 6 augustus fiets ik even voor 8 uur naar het station om de trein van 8:34 te nemen naar Zutphen. Lekker weer en in de trein tot Zwolle tref ik een gezellig man naast me. Voor ik het in de gaten heb zijn we al in Zwolle. In Zwolle overstappen naar de trein richting Zutphen en ook daar tref ik iemand om mee te kletsen. In Zutphen de trein uit en het lekkere weer is omgeslagen naar zeer bewolkt. In de stationshal eet ik even mijn banaan, doe de hoed op, rugzak op de rug en herinner mij nog de weg naar de Sint Walburgiskerk aan het kerkhof. Daar trek ik de jas aan en druk mijn hoed stevig aan, want het begint iets te regenen. De Zottestappers zullen verbaasd zijn, want normaal ben ik de eerste die zit te miepen bij regen. Sinds de schelpentocht is dat behoorlijk veranderd. Zo zie je maar hoe een mens kan veranderen, maar wat het weer heeft later veel meer voor mij in petto. Aan de rand van Zutphen loop ik langs de IJssel en het blijft wat miezeren, maar zo over de dijk loopt het lekker door. Ik geniet wederom van het rivierenlandschap. Op de brug over de IJssel claxonneren verschillende automobilisten naar mij en zwaaien. Ik zwaai terug en vind de aandacht wel leuk. Het is al geruime tijd droog, maar aan het eind van de lange rechte weg richting Brummen begint het echt te regenen. Spaanse vakantiegangers op de fiets schuilen onder de viaduct, maar ik loop verder. Ik verwacht in Brummen te kunnen schuilen, maar niets is minder waar. Als de schuif nog wat verder opengaat, neem ik even de tijd om onder een boom een broodje te eten. Als het ergste voorbij lijkt te zijn ga ik verder, maar duurt niet lang of het gaat weer hard regenen. Ik ben inmiddels doorweekt, het is niet anders, als ik bij het pontje kom. Af en toe een looppas om deze te halen. Daar tref ik de Spaanse fietsers weer. Er is nauwelijks beschutting maar met z’n drieën proberen we toch iets te schuilen voor wat het waard is. Aan de overkant schuilen we verder in het wachthokje. Daar staan wandelaars te schuilen en die weten te vertellen dat het nog 5 minuten duurt, wat redelijk leek te kloppen. Mijn koffie hoop ik te scoren in Bronkhorst en dat lukt ook. Zeiknat op de eerste 10 kilometer, maar nu genieten van mijn koffie en een lekkere pannenkoek. Mijn jas wordt helaas in die korte tijd niet droog, maar als ik weer op pad ga is het in iedere geval droog en als ik over het schouwpad langs de grote beek loop, begint de zon te schijnen. Ik doe de jas nog niet uit, want dan droogt kan die even drogen. Mijn pad wordt geblokkeerd en moet daarom terug en met een omweg verder. Op dat moment voelt het als een heel stuk, maar achteraf valt het reuze mee. Langs de Zwarte Schaar zijn verschillende campings en het is daar druk met vakantiegangers. Veel bootjes op het water en een tal van andere activiteiten. Ik laat het achter mij en zie de kerktoren van Doesburg voor mij. Doesburg is mooi met alle oude straatjes en zoveel leuker in vergelijking met de centrum van Assen. Ik strijk neer op het terras van het oudste café-restaurant van Nederland. Koffie met wat erbij. Ik ben op de helft. Door de regen en het omlopen voel ik enigszins de vermoeidheid, maar krijg een tafelgenoot en heb wat aangename aanspraak. Een bui trekt over en heb tijd voor een tweede bakkie. Als ik naar de brug over de IJssel loop staat er een groot hek op mijn pad. Oops, ik vraag aan voorbijgangers wat er aan de hand is en heel toevallig dit weekend zijn er werkzaamheden aan het wegdek. De alternatieven zijn niet uitnodigend en loop ik het hek voorbij en kijk wat ik op de brug tegenkom. Gelukkig is het fietspad vrijgehouden voor verkeer en regelaars over en weer laten het verkeer erover. Ik kom op een andere plek het fietspad gedeelte op als een hele grote groep Harley rijders mij passeren. Weer een lange weg richting Ellecom, daarna naar de Steeg om vervolgens het bos in te gaan. In het bos en later op de heide word ik verrast door de glooiing. Hier had ik even niet op gerekend, maar ook deze ‘hindernis’ neem ik, want rest mij geen andere keuze. Het is er wel mooi en waan mij in de Ardennen tijdens de Mesa enkele jaren geleden. Gevoel van afstand heb ik niet meer, maar de route staat redelijk goed aangegeven. Langs de kiosk Koepel de Kaap en later de Postbank. Ik volg de aanwijzingen van het Maarten van Rossumpad. Later blijk ik de aanwijzingen van een NS-pad te volgen met ook een rood-witte markering. Via de GPS kom ik weer op route. De route is zwaar, maar ik loop gestaag door en de omgeving is prachtig. Ik zit inmiddels ruim boven de 30 kilometer en voel het in de benen. Velp komt inzicht en ook het adres waar ik kan overnachten. Het warme water van de douche lokt en met die gedachte loop ik verder. Ondertussen genieten van het landschap. Ook Gelderland is erg mooi en bijna net zo mooi als Drenthe. Opeens midden in het bos een groepje kinderen druk op zoek naar de pokemons. Ik begrijp van ze dat er ook zeer belangrijke gevonden worden. Met veel ontzag krijg ik het te horen. Langzaam loop ik Rozendaal binnen en mijn bestemming is vlak aan de route. De deur gaat open en ik word weer hartelijk begroet. Na bijna 9,5 uur onderweg en 44 kilometer in de benen stap ik moe maar voldaan het huis binnen. De tafel is gedekt, maar ik wil mij graag eerst mij opfrissen, want de douche lonkt erg. Het warme water voelt heerlijk en langzaam komt er weer energie in mijn lichaam. Heerlijk gegeten en na een gezellig avond naar bed. Kort aantekeningen maken en dan slapen als een blok.
Zaterdag 6 augustus fiets ik even voor 8 uur naar het station om de trein van 8:34 te nemen naar Zutphen. Lekker weer en in de trein tot Zwolle tref ik een gezellig man naast me. Voor ik het in de gaten heb zijn we al in Zwolle. In Zwolle overstappen naar de trein richting Zutphen en ook daar tref ik iemand om mee te kletsen. In Zutphen de trein uit en het lekkere weer is omgeslagen naar zeer bewolkt. In de stationshal eet ik even mijn banaan, doe de hoed op, rugzak op de rug en herinner mij nog de weg naar de Sint Walburgiskerk aan het kerkhof. Daar trek ik de jas aan en druk mijn hoed stevig aan, want het begint iets te regenen. De Zottestappers zullen verbaasd zijn, want normaal ben ik de eerste die zit te miepen bij regen. Sinds de schelpentocht is dat behoorlijk veranderd. Zo zie je maar hoe een mens kan veranderen, maar wat het weer heeft later veel meer voor mij in petto. Aan de rand van Zutphen loop ik langs de IJssel en het blijft wat miezeren, maar zo over de dijk loopt het lekker door. Ik geniet wederom van het rivierenlandschap. Op de brug over de IJssel claxonneren verschillende automobilisten naar mij en zwaaien. Ik zwaai terug en vind de aandacht wel leuk. Het is al geruime tijd droog, maar aan het eind van de lange rechte weg richting Brummen begint het echt te regenen. Spaanse vakantiegangers op de fiets schuilen onder de viaduct, maar ik loop verder. Ik verwacht in Brummen te kunnen schuilen, maar niets is minder waar. Als de schuif nog wat verder opengaat, neem ik even de tijd om onder een boom een broodje te eten. Als het ergste voorbij lijkt te zijn ga ik verder, maar duurt niet lang of het gaat weer hard regenen. Ik ben inmiddels doorweekt, het is niet anders, als ik bij het pontje kom. Af en toe een looppas om deze te halen. Daar tref ik de Spaanse fietsers weer. Er is nauwelijks beschutting maar met z’n drieën proberen we toch iets te schuilen voor wat het waard is. Aan de overkant schuilen we verder in het wachthokje. Daar staan wandelaars te schuilen en die weten te vertellen dat het nog 5 minuten duurt, wat redelijk leek te kloppen. Mijn koffie hoop ik te scoren in Bronkhorst en dat lukt ook. Zeiknat op de eerste 10 kilometer, maar nu genieten van mijn koffie en een lekkere pannenkoek. Mijn jas wordt helaas in die korte tijd niet droog, maar als ik weer op pad ga is het in iedere geval droog en als ik over het schouwpad langs de grote beek loop, begint de zon te schijnen. Ik doe de jas nog niet uit, want dan droogt kan die even drogen. Mijn pad wordt geblokkeerd en moet daarom terug en met een omweg verder. Op dat moment voelt het als een heel stuk, maar achteraf valt het reuze mee. Langs de Zwarte Schaar zijn verschillende campings en het is daar druk met vakantiegangers. Veel bootjes op het water en een tal van andere activiteiten. Ik laat het achter mij en zie de kerktoren van Doesburg voor mij. Doesburg is mooi met alle oude straatjes en zoveel leuker in vergelijking met de centrum van Assen. Ik strijk neer op het terras van het oudste café-restaurant van Nederland. Koffie met wat erbij. Ik ben op de helft. Door de regen en het omlopen voel ik enigszins de vermoeidheid, maar krijg een tafelgenoot en heb wat aangename aanspraak. Een bui trekt over en heb tijd voor een tweede bakkie. Als ik naar de brug over de IJssel loop staat er een groot hek op mijn pad. Oops, ik vraag aan voorbijgangers wat er aan de hand is en heel toevallig dit weekend zijn er werkzaamheden aan het wegdek. De alternatieven zijn niet uitnodigend en loop ik het hek voorbij en kijk wat ik op de brug tegenkom. Gelukkig is het fietspad vrijgehouden voor verkeer en regelaars over en weer laten het verkeer erover. Ik kom op een andere plek het fietspad gedeelte op als een hele grote groep Harley rijders mij passeren. Weer een lange weg richting Ellecom, daarna naar de Steeg om vervolgens het bos in te gaan. In het bos en later op de heide word ik verrast door de glooiing. Hier had ik even niet op gerekend, maar ook deze ‘hindernis’ neem ik, want rest mij geen andere keuze. Het is er wel mooi en waan mij in de Ardennen tijdens de Mesa enkele jaren geleden. Gevoel van afstand heb ik niet meer, maar de route staat redelijk goed aangegeven. Langs de kiosk Koepel de Kaap en later de Postbank. Ik volg de aanwijzingen van het Maarten van Rossumpad. Later blijk ik de aanwijzingen van een NS-pad te volgen met ook een rood-witte markering. Via de GPS kom ik weer op route. De route is zwaar, maar ik loop gestaag door en de omgeving is prachtig. Ik zit inmiddels ruim boven de 30 kilometer en voel het in de benen. Velp komt inzicht en ook het adres waar ik kan overnachten. Het warme water van de douche lokt en met die gedachte loop ik verder. Ondertussen genieten van het landschap. Ook Gelderland is erg mooi en bijna net zo mooi als Drenthe. Opeens midden in het bos een groepje kinderen druk op zoek naar de pokemons. Ik begrijp van ze dat er ook zeer belangrijke gevonden worden. Met veel ontzag krijg ik het te horen. Langzaam loop ik Rozendaal binnen en mijn bestemming is vlak aan de route. De deur gaat open en ik word weer hartelijk begroet. Na bijna 9,5 uur onderweg en 44 kilometer in de benen stap ik moe maar voldaan het huis binnen. De tafel is gedekt, maar ik wil mij graag eerst mij opfrissen, want de douche lonkt erg. Het warme water voelt heerlijk en langzaam komt er weer energie in mijn lichaam. Heerlijk gegeten en na een gezellig avond naar bed. Kort aantekeningen maken en dan slapen als een blok.