Vandaag ruim 11 kilometer gelopen en in een – voor mij – behoorlijk tempo, namelijk gemiddeld 5,5 km per uur. Dit tempo liep ik jaren geleden ook ongeveer. Toen liep ik tussen de 5,5 en 6 km. Met de rugzak op liep ik zo’n 5,3 km per uur. Ik wil wel weer zorgen dat ik weer een dergelijk tempo haal. Het voelde wel wat onwennig en vooral of ik een wedstrijd aan het lopen was. Het komt wel weer denk ik en vooral niet forceren.
Langzaam opbouwen dan komt het wel goed.
Ja ik ben weer begonnen met lopen. Ik ben nu gepensioneerd en heb meer tijd om mij voor te bereiden op de lange tocht volgend jaar. Vandaag gewandeld in de buurt van Assen het was bijna 18 km en ging op zich wel goed. Na de 15 km ongeveer was het wel zwaar, maar ben wel tevreden met de afstand. Ik realiseer mij wel dat ik nog heel wat werk te verzetten heb. Het is wel een leuke route overigens, langs de hoofdvaart richting Smilde, de brug bij de Norgervaart over. Daar heb ik een tijdje gesproken met de brugwachter. Ria Broekman dat is een bekende van vroeger, want haar zoon Rienk en Jeroen hebben vaak samen gespeeld vroeger. Was wel leuk. Rienk is een echte globetrotter geworden. Hij loopt over in de wereld. Hij heeft een paar jaar geleden de Camino gelopen. Leuk om te horen en ik begreep dat hij plannen heeft om weer naar Azië te gaan.
De brug over en de hoofdweg overgestoken en even later liep door het vertrouwde Pelinkbosje. Het is altijd heerlijk om daar te wandelen. Het ging nog steeds goed en had besloten om op het bankje aan het eind van de Witterweg een appeltje + een broodje te eten. Op dat punt ben ik ook ongeveer op de helft van de voorgenomen route. Na mijn broodje via het fietspad (Paaskamp) richting Witten, rechts de Witterhaar op en bij de TT camping Jan en Bertha linksaf naar de Witterbroek. Aan het eind van de weg links de Haar op en langs de Boskamp richting het Asserbos.
In het Asserbos is het ook prettig lopen, maar daar vernam ik dat het zwaarder werd en tempo liep ook terug. Ik besef ook goed waarom ik het doe, vooral de nut en noodzaak. Het tempo moet toch naar iets boven de 5 km. Vandaag was het gemiddeld 4,5 km per uur. Op zich vind k dat ook niet erg, maar tempo mag wel iets hoger. Dat komt vanzelf, daar maak ik mij niet zo ongerust over. Haha dat doen anderen wel. Door het Asserbos, langs de Vaart, de Slinge, Stroom en weer thuis.
Moe, maar voldaan, 4 uur gelopen de kop is er weer af.
Ik ben eerder terug van mijn wandeltocht en toch wel met pijn in mijn hart, maar mijn verstand zegt dat ik er juist aan heb gedaan. Niet lang voor mijn vakantie is in het ziekenhuis geconstateerd dat mijn spataderen niet goed zijn en dat ik er aan geholpen moet worden. Ik kreeg de boodschap mee, dat wandelen geen probleem is en juist goed. Voelde voor mij tegenstrijdig, want heb een ervaring tijdens mijn eerste 4e daagse opgedaan die niet er leuk was. Pijnlijk ook en juist om die reden ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Ook toen was het erg warm tijdens die vierdaagse. Wat wil nu een lange hittegolf, wat het lopen zwaarder maakt. In het verlengde daarvan ook de vermoeide benen. Met nog 3 dagen voor de boeg en zere benen heb ik ervoor gekozen om niet weer het erop aan laten komen als bij die bewuste 4daagse. Dus naar huis en eerst de spataderen laten behandelen en dan verder.
Ik heb nog een flinke ingeving gekregen, namelijk dat ik me behoorlijk heb laten leiden door mijn doelstelling, namelijk eind augustus in Santiago aan te komen. Om wille van de tijd heeft Eijsden plaats gemaakt voor Santiago. Het leek allemaal zo vanzelfsprekend, maar heb compleet genegeerd dat de weg er naar toe belangrijker is dan het doel. Gewoon kilometers maken van A naar B, slapen en op naar de volgende overnachting. Nu is de hittegolf die me parten speelt, dat betekent aanpassen. Dergelijke situaties zullen nog meer volgen, maar meer hobbels zullen komen. Ooit is me al vertelt dat ik niet teveel bij de uitkomsten moest letten, maar ook op het proces ervoor. Deze woorden blijken weer zo waar als wat en de weg er naar toe is belangrijker dan het doel. Ondanks de schijnbaar goede voorbereiding, toch een goede les voor de toekomst. Volgend jaar verder en half september een wordt vervolgd wat de spataderen aangaat. Het onvoorbereide gaat bij mij niet vanzelf en zit duidelijk buiten mijn comfort zone en juist daarom een reden om het toch maar eens laten gebeuren.
Vandaag 25 augustus ben ik om 8:30 onderweg en dat is een heel verschil in vergelijking met gisteren. De benen zijn nog bond en vol ze nog. Ik ben nauwelijks onderweg op een bospad, als konijntjes en ook nog een eekhoorntje oversteken. Een goed begin van de dag en het doet mij deugt. Mijn pad voert langs de Niers, bijna de gehele weg. Een smal pad, maar wel mooi. Voor vandaag lijtk het mij warm worden, want er staan niet veel bomen. De Niers heel veel stroming en kleine golven door de wind. De wind ervaar ook als aangenaam. Als ik na 1,5 uur lopen Goch binnenloop word ik aangesproken. Als ik vertel dat ik het Pelgrimspad loop, geeft hij mij spontaan een hand. Glinstering in zijn ogen en ik ben verbaasd door zijn reactie. Ben ik een wandelaar of een pelgrim? De letterlijke betekenis van een pelgrim is iemand die te voet naar een bedevaartsplaats loopt. Dus ja ik ben een Pelgrim zonder religieuze achtergrond, maar met enige zingeving voor de toekomst. Hoe het ook uitgelegd kan worden is prima, ik loop mijn route en heb mijn eigen overpeinzingen. Toch een mooie reactie en wat me wel opvalt is dat de kerkdeuren in Duitsland allemaal openstaan en in Nederland niet. Wie weet loop ik nog eens schoorvoetend naar binnen.
Vandaag loop ik een groot plein op en neem één van de terrassen. Neem dit keer een kop thee en geen koffie met pruimentaart. Niet mijn favoriete smaak, maar het viel er lekker in. Goch loop ik weer uit en kom uiteindelijk weer bij de Niers uit. Twee fietsers uit Nederland kom ik met regelmaat tegen, de beide dames fietsen de Niersroute en volgen grotendeels hetzelfde pad. Leuk. Mijn pad gaat verder en kom uit bij een informatieplaats over het treintje van Boxtel daar neem ik even pauze en besluit ook een weg te nemen die meer in de schaduw ligt. Uiteindelijk kom ik weer bij de Niers uit. Dat is de weg die me ook uiteindelijk naar Kevelaer brengt. Ik ga op een schaduwrijke plek even lekker in het gras liggen en hoop dat mijn been wat meer tot rust komt, minder rood, maar dat is wishful thinking. Wel even lekker gelegen en de ogen dicht gehad. Ik neem weer drop, want verneem dat mijn zoutgehalte afneemt en het drop doet goed haar werk. Neem vaker pauze in verband met de hitte. De warmte speelt me parten en draai een bocht om en zie de kerktoren van Kevelaer. Het eindpunt van de dag is in zicht. Toen had ik niet bedacht dat het ook het eindpunt voor deze hele tocht. Grenspaal 43 komt een volgende keer aanbod. In Kevelaer loop ik langs de enorme kerk en ga even later bij een Konditorei zitten en neem een fanta en een kwarktaartje.
Als ik later na het eten meld dat ik weer naar huis ga (lees hier) valt er ook een verrassing in duigen. Henri zou op mijn verjaardag voor de deur staan om die dag met mij samen te lopen. Even ben ik in twijfel, maar beter van niet. Wel heel erg jammer … Ik bel en whatsapp veel en zeg de volgende overnachtingen af. Gelukkig brengt het weinig kosten met zich mee, maar wel gedoe. Dit moet voor de verdere reis anders.
24 augustus word ik mooi op tijd opgehaald en op het station afgezet. Om 10:42 stap ik in Nijmegen uit de trein. Het was al warm in de trein en ik reken op een warme dag. Mijn rugzak is wat zwaarder door de extra water voorraad die ik bij me heb. Dat blijkt een goed keuze. In Nijmegen loop ik steeds meer richting de Waal, maar uiteindelijk langs een stroompje waar ik even niet de naam van kan vinden. De bomen geven me beschutting tegen de zon. In Beek zit ik op 8,5 kilometer en neem een pauze. De woorden van mijn buurman komen boven drijven. Heb je ook zout bij je, want dat is wel nodig bij die hitte. In Beek loop ik naar de supermarkt en koop daar een mix van zoute en salmiak drop. Ben blij dat ik gehoor heb gegeven aan die ingeving. De weg in Duitsland begint heet. Ik loop tussen de maïsvelden en de zon brand fel. Van Zyfflich gaat het naar Kranenburg en de hele weg in de zon met af en toe wat schaduw. De omgeving is prachtig en probeer de warmte van me af te zetten door op het mooie in de omgeving te letten. Dat lukt aardig en gestaag loop ik door. Ik heb aangekondigd dat ik laat aan zou komen. In Kranenburg een pauze en ben dan op de helft van de route. Onbewust verneem ik dat ik bezig ben om ergens op tijd te komen, maar neem toch wat ruimer pauze.
Na Kranenburg krijg ik eerst nog een stuk open veld, maar dan volgt ruim 10 kilometer een pad door het Reichswald. Het wordt behoorlijk heuvelachtig. Eerst wat vals plat en daarna gewoon flink op en neer. Nu is er volop schaduw, maar maakt het pad het zwaarder. Ik denk aan de Pyreneeën en aan de huttentocht van vorig jaar. Dit valt dus nog reuze mee, maar een voorbode voor later. Het zal niet eenvoudig worden, maar goed dat is mij bekend. Regelmatig neem ik pauze, want mijn benen voelen zwaar. Allerhande gedachten komen boven, maar de douche toch steeds vaker. Als het vals plat naar beneden loopt, neemt mijn tempo ook toe en kom in een aardige flow. In het bos loop ik ook echt helemaal alleen, niets en niemand die ik tegenkom op een enkele jogger na. Ik merk aan mijn lopen (iets sneller), dat het eentonig is en saai. Ik neem wel de extra stop en vaker dan normaal, maar toch heb ik het wel gehad voor vandaag, maar het is verder dan gedacht. De 32,5 kilometer worden 35 + nog een kilometer vanaf het station naar startpunt. Eindelijk loop ik het bos uit en ben dan ook bijna op mijn bestemming. Het loopt tegen 20:00 uur en ik ga naar de ingang van het hotel. Gesloten, maar een sleutelkast en een telefoonnummer. Ik krijg contact en een code van de sleutelkast. Geen restaurant, maar in het dorp zou ik warm eten kunnen scoren. Ik ben te moe om nog een stap te lopen, dus een brood dag. Ik neem nog een plakje brood een douche en ga slapen. Moe, maar toch voldaan.
Na een lange tocht, een heerlijke nachtrust en goed ontbijtje ga ik uitgerust verder op pad. Via Arnhem, Elst en Lent naar Nijmegen totaal 29 kilometer. Al vrij snel loop ik het bos in richting Arnhem om onder de snelweg door te lopen. Weer een lange rechte weg, maar wel mooi, richting het centrum, vervolgens door het park en na zo’n 6 kilometer kom ik bij de Eusebiuskerk. Onder de Sabelpoort door naar de brug bij Arnhem. De John Frost brug, gelukkig niet een brug te ver genomen. Prachtig allemaal, ook het monument als herinnering aan de 2e wereldoorlog. De Rijn oversteken en aan de ander kant helaas een klein stukje langs de Rijn. Qua weer is het behoorlijk anders in vergelijking met gisteren op dat moment. Heerlijk in de zon en een lekker briesje erbij. Ideaal wandelweer voor mij. Bij het Gelderdrome langs naar Elden. In Elden tijd voor koffie en wat lekkers erbij. Erg lekker en een leuke IJssalon. Het is er even goed toeven. Langs de rand van Arnhem-Zuid steek ik het gebied “het Broek” door via de Kerkstraat zonder kerk. (Moet zijn Kerkstraat-weg waarschijnlijk). Door Elst klopt weer de beschrijving niet en heeft het pad plaatsgemaakt voor de nieuwbouw. Het pad loopt nagenoeg hetzelfde dus dat valt weer mee. Bij het station is het duidelijk anders geworden, maar ook daar even de situatie logisch beoordelen en dan past het wel weer. Onder de Betuwelijn en snelwegen door richting Ressen, waar ik een picknick bank pak om even wat te eten. Niet de leukste plek om te pauzeren, maar ik ben er wel behoorlijk aan toe.
Na Ressen loop ik tussen de laagstam fruitbomen door en kom in Lent. De nieuwbouw heeft ook hier niet stilgestaan en ook hier heeft het pad plaatsgemaakt voor de tuinen van de nieuwbouw. Als ik de dijk op loop, verschijnt Nijmegen duidelijk en mooi in beeld. Op de Waal varen lange vrachtschepen en samen een mooi gezicht. Via een mooie trap kom ik boven op de Waalbrug. Op de brug is het uitzicht nog mooier en ik geniet met volle teugen. Als ik via het park in het centrum van Nijmegen loop, doe het wat buitenlands aan. Innsbruck moet ik aan denken en Salzburg. Trapje af, trapje op en door smalle straatjes kom in eindelijk bij de Sint Jacobskapel. Het eindpunt voor dit weekend is bereikt en ik loop via het Kronenburgpark naar het station. In het park een korte pauze en dan een lange rit met de trein voordat ik weer thuis ben.
Een mooi weekend heb ik weer achter de rug. Nu totaal 362 kilometer achter de rug,
Zwaar
Zaterdag 6 augustus fiets ik even voor 8 uur naar het station om de trein van 8:34 te nemen naar Zutphen. Lekker weer en in de trein tot Zwolle tref ik een gezellig man naast me. Voor ik het in de gaten heb zijn we al in Zwolle. In Zwolle overstappen naar de trein richting Zutphen en ook daar tref ik iemand om mee te kletsen. In Zutphen de trein uit en het lekkere weer is omgeslagen naar zeer bewolkt. In de stationshal eet ik even mijn banaan, doe de hoed op, rugzak op de rug en herinner mij nog de weg naar de Sint Walburgiskerk aan het kerkhof. Daar trek ik de jas aan en druk mijn hoed stevig aan, want het begint iets te regenen.
De Zottestappers zullen verbaasd zijn, want normaal ben ik de eerste die zit te miepen bij regen. Sinds de schelpentocht is dat behoorlijk veranderd. Zo zie je maar hoe een mens kan veranderen, maar wat het weer heeft later veel meer voor mij in petto. Aan de rand van Zutphen loop ik langs de IJssel en het blijft wat miezeren, maar zo over de dijk loopt het lekker door. Ik geniet wederom van het rivierenlandschap. Op de brug over de IJssel claxonneren verschillende automobilisten naar mij en zwaaien. Ik zwaai terug en vind de aandacht wel leuk. Het is al geruime tijd droog, maar aan het eind van de lange rechte weg richting Brummen begint het echt te regenen. Spaanse vakantiegangers op de fiets schuilen onder de viaduct, maar ik loop verder. Ik verwacht in Brummen te kunnen schuilen, maar niets is minder waar. Als de schuif nog wat verder opengaat, neem ik even de tijd om onder een boom een broodje te eten. Als het ergste voorbij lijkt te zijn ga ik verder, maar duurt niet lang of het gaat weer hard regenen. Ik ben inmiddels doorweekt, het is niet anders, als ik bij het pontje kom. Af en toe een looppas om deze te halen. Daar tref ik de Spaanse fietsers weer. Er is nauwelijks beschutting maar met z’n drieën proberen we toch iets te schuilen voor wat het waard is. Aan de overkant schuilen we verder in het wachthokje. Daar staan wandelaars te schuilen en die weten te vertellen dat het nog 5 minuten duurt, wat redelijk leek te kloppen. Mijn koffie hoop ik te scoren in Bronkhorst en dat lukt ook. Zeiknat op de eerste 10 kilometer, maar nu genieten van mijn koffie en een lekkere pannenkoek.
Mijn jas wordt helaas in die korte tijd niet droog, maar als ik weer op pad ga is het in iedere geval droog en als ik over het schouwpad langs de grote beek loop, begint de zon te schijnen. Ik doe de jas nog niet uit, want dan droogt kan die even drogen. Mijn pad wordt geblokkeerd en moet daarom terug en met een omweg verder. Op dat moment voelt het als een heel stuk, maar achteraf valt het reuze mee. Langs de Zwarte Schaar zijn verschillende campings en het is daar druk met vakantiegangers. Veel bootjes op het water en een tal van andere activiteiten. Ik laat het achter mij en zie de kerktoren van Doesburg voor mij. Doesburg is mooi met alle oude straatjes en zoveel leuker in vergelijking met de centrum van Assen. Ik strijk neer op het terras van het oudste café-restaurant van Nederland. Koffie met wat erbij. Ik ben op de helft. Door de regen en het omlopen voel ik enigszins de vermoeidheid, maar krijg een tafelgenoot en heb wat aangename aanspraak. Een bui trekt over en heb tijd voor een tweede bakkie. Als ik naar de brug over de IJssel loop staat er een groot hek op mijn pad. Oops, ik vraag aan voorbijgangers wat er aan de hand is en heel toevallig dit weekend zijn er werkzaamheden aan het wegdek. De alternatieven zijn niet uitnodigend en loop ik het hek voorbij en kijk wat ik op de brug tegenkom. Gelukkig is het fietspad vrijgehouden voor verkeer en regelaars over en weer laten het verkeer erover. Ik kom op een andere plek het fietspad gedeelte op als een hele grote groep Harley rijders mij passeren. Weer een lange weg richting Ellecom, daarna naar de Steeg om vervolgens het bos in te gaan. In het bos en later op de heide word ik verrast door de glooiing. Hier had ik even niet op gerekend, maar ook deze ‘hindernis’ neem ik, want rest mij geen andere keuze. Het is er wel mooi en waan mij in de Ardennen tijdens de Mesa enkele jaren geleden. Gevoel van afstand heb ik niet meer, maar de route staat redelijk goed aangegeven. Langs de kiosk Koepel de Kaap en later de Postbank. Ik volg de aanwijzingen van het Maarten van Rossumpad. Later blijk ik de aanwijzingen van een NS-pad te volgen met ook een rood-witte markering. Via de GPS kom ik weer op route. De route is zwaar, maar ik loop gestaag door en de omgeving is prachtig. Ik zit inmiddels ruim boven de 30 kilometer en voel het in de benen.
Velp komt inzicht en ook het adres waar ik kan overnachten. Het warme water van de douche lokt en met die gedachte loop ik verder. Ondertussen genieten van het landschap. Ook Gelderland is erg mooi en bijna net zo mooi als Drenthe. Opeens midden in het bos een groepje kinderen druk op zoek naar de pokemons. Ik begrijp van ze dat er ook zeer belangrijke gevonden worden. Met veel ontzag krijg ik het te horen. Langzaam loop ik Rozendaal binnen en mijn bestemming is vlak aan de route. De deur gaat open en ik word weer hartelijk begroet. Na bijna 9,5 uur onderweg en 44 kilometer in de benen stap ik moe maar voldaan het huis binnen. De tafel is gedekt, maar ik wil mij graag eerst mij opfrissen, want de douche lonkt erg. Het warme water voelt heerlijk en langzaam komt er weer energie in mijn lichaam. Heerlijk gegeten en na een gezellig avond naar bed. Kort aantekeningen maken en dan slapen als een blok.
Samen lopen
Vandaag woensdag 27 juli is een prachtige dag om te wandelen. Ik heb met Jeroen (mijn zoon) afgesproken om samen dat stuk te lopen. De afstand is niet zo groot en daarom spreken we rond 11:15 af in Deventer. Het beloofd een ontspannen dagje te worden en voor gezellig. In de trein denk ik even terug aan onze huttentocht nu ongeveer een jaar geleden. Het was een prachtige week samen op zo’n 2000 meter in de bergen. Nu waarschijnlijk tussen de 10 en 20 meter, misschien wat meer, maar in geen vergelijking met de bergen van de Salzburger Almenweg. Na een hartelijk begroeting lopen we naar het beginpunt van de route en kort daarna als we het begin van de route hebben gevonden, strijken we neer op een terras. De koffie smaakt goed en we praten even flink bij over werk. Als we langzaam aan Zutphen verlaten, is het wederzijdse werk nog steeds het onderwerp van ons gesprek.
Het is goed om samen er over te hebben. Wat ik wel denk is dat Jeroen een eigen restaurant gaat beginnen, daarover geen twijfel. Het is meer wanneer hij het aandurft.
“There comes a point in your life when you need to stop reading other people’s books and write your own.” – Albert Einstein
Al pratend genieten we ook van de natuur. Van de kleine landweggetjes, de paden tussen de weilanden en oude karrensporen door de bossen. Maar ook al pratend lopen we korte stukjes even verkeerd, gelukkig zijn we steeds weer snel op het juiste pad. Na dik 9 kilometer komen we in Gorssel. Een klein plaatsje tussen Deventer en Zutphen. Jeroen duikt de Jumbo even in en ik vraag ondertussen aan een jonge vent of je ook in Gorssel koffie kunt scoren. Hij kijkt me vreemd en ik vraag het nog een keer, omdat ik denk dat hij mij niet goed heeft begrepen. Ja ja hij had het goed begrepen, alleen volgens hem was het niet mogelijk. Nou ja jammer dan, maar even later komen we terecht op een terras van een eetcafé. Dus toch wel koffie en een pannenkoek erbij, het blijkt dat we iets verkeerd zijn weer, maar slechts een stukje terug en dan zitten we weer op ons pad. Als wij even later door de hoofdstraat lopen, blijkt dat er voldoende gelegenheid is voor koffie. Ik heb waarschijnlijk moeten vragen waar je hier bier kan scoren, want waarschijnlijk had hij dat wel geweten. De les van vandaag.
Sinds vandaag zijn wij officieel tot backpackers benoemd en voelen we ons zeer vereerd. Iemand op het terras van het eetcafé herkende dat meteen. Het backpacken, het pelgrimmen, het rondtrekken wordt ons gespreksstof en de manier waarop Jeroen het allemaal brengt doet mij ook weer denken aan een bepaalde route in de bergen. Een heel “Bert Visser” relaas over kettingen en nu of de pelgrims, het gevaar, kerkhoven, kolken en zelfs achteruit vliegende ooievaars. Nieuwe dimensies en nog meer fantasieën waardoor het steeds ingewikkelder werd. Heerlijk en voor we het in de gaten hadden liepen we Zutphen alweer binnen. Het landschap voor en na Gorssel gaf hetzelfde beeld. Mooie omgeving met afwisselend op asfalt lopen en onverharde wegen. Na een mooie stadswandeling komen we uiteindelijk uit bij de Sint Walburgiskerk. In het centrum samen nog even wat drinken en dan terug naar het station. Heerlijk dagje en hoop dat Jeroen nog 1 of meerdere dagen tijd heeft om met mij te lopen.
Gestopt in Deventer
Zondag 3 juli 2016 na een heerlijke nachtrust en ontbijt ga ik verder. Er trek een band met regen over het gebied waar mijn route loopt. Ik ga het meemaken hoeveel regen ik krijg. Ik ben nog geen uur onderweg of de eerste druppels vallen al. Het wordt steeds heviger en ik besluit te gaan schuilen voor een schuur ergens op een erf. Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, want het komt met bakken tegelijk naar beneden samen met een hoop onweer geroffel. Als het een stuk meer heftig is, loop ik door en zie in de verte de kerktoren van Terwolde. Daar hoop ik koffie te scoren en dus ook een plek om te schuilen. De lucht wordt erg donker, maar Terwolde ligt er verlaten bij. Kennelijk wel feest activiteiten, want ik kom langs een kleine kermis. Ik loop door en zie een café-achtig iets, maar blijkt gesloten te zijn. Ik vraag een voorbijganger of er ook iets is waar ik koffie kan krijgen. Hij zegt loop maar mee naar de feesttent en daar kan ik schuilen, koffie krijgen en een plak cake. Onderweg naar de feesttent, die achter de kermis staat, vertel ik dat ik het pelgrimspad loop.
Hij vertelt dat ze feest hebben in het dorp en dat vandaag ook een wandeling is. Een activiteit die regelmatig plaatsvind en veel animo voor is. In de tent kijken ze met enige verbazing naar mij en mijn begeleider vertelt dat hij een pelgrim heeft opgepikt. Het herhaalt later dat nog een paar keer en ondertussen vertelt hij over de stichting voor Volksvermaak Terwolde. Ze doen veel activiteiten en bestaan al 50 jaar. Gisteren groot feest, nu de wandeling, later een senioren lunch en daarna nog wat voor de kinderen. Verder in het jaar ook tal van activiteiten. Erg gezellig lijkt het allemaal en ik geniet van de koffie, cake, maar vooral de ontmoeting. Ik moet even denken aan de woorden van Caroline, namelijk “Leef bewust vanuit aandacht voor wat er op je pad komt”. Dit is precies wat zij bedoeld. Als mijn ‘begeleider’ met de groep meegaat voor een kortere wandeling dan gepland, kom ik aan de praat met een andere man. Ook dit is een mooi gesprek en de beste man deelt veel van zijn gevoel over zijn pas overleden vrouw. Ik blijf veel langer dan de bedoeling is, maar heb deze ontmoeting in Terwolde niet willen missen. De man schuift aan bij de lunch voor senioren en ik hoop dat ons gesprek iets heeft bijgedragen in de verwerking van het verlies. Het is zo laat geworden, dat ik besluit om in Deventer op de trein te stappen en Zutphen komt de volgende keer wel op mijn pad. Als ik Terwolde uitloop, kom ik de loopgroep tegen en word hartelijk begroet. Uiteraard beantwoord ik deze ook hartelijk. Terwolde blijft wel in herinnering doordat ik me goed bewust dat het bijzondere niet alledaagse gebeurtenissen zijn. Op de dijk zie een een brede IJssel en Deventer is al goed te zien. Mooie route en veel te zien. Op de spoorbrug over de IJssel trek ik mijn T-shirt weer aan en doe de jas weer in de rugzak. De zon schijnt volop als ik in Deventer langs de IJssel loop. Ik zie een mooi wandelbankje en ga daar zitten. In de zon eet ik mijn appel en een broodje van het lunchpakket. Als ik daar in alle rust zit, weet ik dat ik er goed aan doe om niet door te lopen naar Zutphen. Ik heb een waardevol weekend achter de rug en voel me super. Ik moet 3 keer navragen waar het station is en loop wat heen en weer in de stad. Geen straf overigens, want Deventer heeft nog een mooi oud centrum, met leuke straatjes. Als ik in Assen kom doe ik de jas weer aan, want het regent behoorlijk, maar voordat ik het stationsplein af ben is het droog. Met een goed gevoel stap ik weer mijn huis binnen. Het was een mooi weekend op het ‘schelpenpad’ . (266,4 kilometer van de 3000 afgelegd.)
Mooie ontmoetingen
Zaterdag 2 juli 2016 loop ga ik om 8:00 uur van huis en loop naar het station. Een warming up van 3 kilometer en eenmaal op het station sta ik te wachten op de trein. Als de treinen van beide richtingen aankomen rijden zie ik Meindert opstaan om naar Groningen te gaan. Nou ja dat verwacht je niet, maar snel even aangesproken en ook van zijn kant de verrassing zichtbaar. In de trein Appen we nog even totdat hij zijn bestemming heeft bereikt. Meindert: Wel grappig dat je je broer op het station tegen komt. Meindert: Oké, je gaat er nu heen wandelen. Ik: Rond je verjaardag weekend Zutphen Nijmegen. Ik: Eind augustus Eijsden Meindert: Dat is Limburg, toch? Ik: Eind nl begin België. Meindert: Goed bezig, dan worden de tripjes wel steeds verder weg en langer. Wat verkort weergegeven, maar bijzonder en een eerste onverwachte, maar leuke ontmoeting. Dat dit het begin zou zijn van een weekend vol met mooie ontmoetingen kon ik op dat moment nog niet bedenken. In Zwolle uitchecken en de route oppakken. Ik heb de route in de GPS geladen, maar heb de kaarten niet meegeladen. Nu staat er alleen een blauwe lijn in beeld, maar gebruik de gps vooral om de route op te nemen.
De kaartjes gekopieerd en de beschrijving is erg duidelijk merk ik wel. Onderweg geen moment van twijfel en het loopt prima zo. Het is lekker wandelweer en ik trek de jas en tshirt uit en doe mijn trui aan. Tot nu toe heb ik met grote regelmaat mijn kleding aangepast aan de omstandigheden van dat moment en zo ook dit weekend. Iedere keer weer even snel wat anders aan, zodat ik lekker loop. Wel een gedoe, vooral omdat ik ook voor de rugzak de regenhoes gebruik, maar vind het wel belangrijk om lekker te lopen.
Al gauw loop ik langs de IJssel en geniet van het prachtige uitzicht. In de zon met donkere wolken in de verte, waardoor ik denk dat ik toch een regenbui krijg. Ik zie wel, maar lang duurt het niet. Bij de IJsselcentrale gaat even flink los, geen plek om te schuilen, maar het duurt niet lang en dan verruil ik mijn jas voor de T-shirt. Ik loop van de dijk af en onder de dijk ga ik richting het landgoed Windesheim. Mooi zo door de bossen en op bepaalde stukken is het nat, waardoor ik glij over het pad. Ik moet denken aan de Mesa, de eerste dag, waar ik ook zo door de modder ben gegleden. Het was tijdens de Mesa alleen een stuk heftiger. Mooie herinnering. Als ik het bos verlaat, loop ik het dorp Windesheim binnen. Even eerder was ik al verwelkomt door een bord en de aankondiging dat ik koffie kan scoren. Na 13 kilometer heb ik er ook wel zin in. Wat navragen en vind het algauw, maar gesloten. Weer gevraagd en word nu doorverwezen naar het dorpshuis. Helaas ook gesloten, maar de pachter zie mij rondscharrelen en vraagt. Ik geef aan dat ik zin aan koffie heb en dat was geen probleem. Ze zijn een feest aan het voorbereiden, maar ik heb aan de bar mijn koffie gehad en ook een tweede plus een heerlijk gesprek met de pachter. Hij heeft altijd bij de marechaussee gewerkt, maar kon met vervroegd pensioen, maar wilde niet stilzitten en dus nu het dorpshuis. Wandelt verder niet, alleen ongetraind de Nijmeegse Vierdaagse. Weer een mooie ontmoeting en later in het dorp nog een korte maar ook een leuke. Wat is wandelen toch mooi, of beter onderweg te zijn. Kennelijk maakt het ook enig indruk als je zegt dat het pelgrimspad loopt. Het opent deuren, maar ook een gesprek.
Na Windesheim loop ik door naar Wijhe door het Sallandse landschap. Geniet met volle teugen, vooral langs de Soestewetering. Een lang pad met vele vergezichten, maar zeker niet saai en nog steeds geniet ik van mijn pad. Na Windesheim heb ik geen ‘dagelijkse beslommeringen’ meer in mijn hoofd merk ik en dat voelt goed. Ik pak een bankje om mijn bidon bij te vullen en neem een boterhammetje. Ik zit hier heerlijk in de zon en merk zoals al gezegd dat het wandelen me goed doet. Even verder loop ik weer op een lang pad richting Wijhe. De telefoon gaat en de gastvrouw van de B&B is aan de telefoon. Ze is bezorgd of het wel goed gaat met mij, want het is bij haar nogal noodweer (onweer, hagel en regen). Ik kan gelukkig melden dat ik heerlijk in de zon loop, maar het telefoontje doet goed, vooral door de vraag “hoe gaat het met je”. Dat gebeurt me niet vaak, dat iemand mij die vraag stelt en het doet goed. Naarmate Wijhe dichterbij komt, neemt de regen dreiging ook toe en vlak voor Wijhe trek ik de rugzak weer open voor mijn jas. Het regent licht als ik Wijhe binnenloop, het blijkt achteraf een klein buitje te zijn. Ik strijk neer in het proathuus voor een kop koffie en appelgebak (erg lekker).
Mooie oude kern heeft het dorp als ik later verder loop om door te gaan naar Olst. Voordat ik Wijhe uitloop word ik nog aangesproken door een oudere vrouw. Ze moppert wat over het wandelweer en als ik vertel dat ik nauwelijks regen heb gehad, heeft ze er weinig vertrouwen in. Ik loop verder en geniet van het heerlijk wandelweer. In vergelijking van de gehele route is dit wel het saaiste stuk, maar het is droog en dat scheelt een stuk. In Olst nog even op het terras voor een sinas en stuur een mailtje naar het B&B adres, aan de andere kant van het water word ik tegemoet gelopen, zodat ik hoef om te lopen. Perfecte service tref ik maar weer. Het pontje kost 40 cent en in een zonovergoten IJssel laat ik me naar de overkant brengen. Met een pontje oversteken is altijd weer leuk en heeft iets bijzonders. Moeilijk uit te leggen, maar die paar minuten zijn tot nu toe iedere keer weer mooi. Aan de overkant zie ik iemand lopen en het blijkt inderdaad Ria te zijn. Een hand met een warme groet. We krijgen algauw een gesprek over wandelen en het blijkt dat Ria en Wim het Pieterpad lopen en nu in Schoonloo zijn. Ik tref het echt weer met mijn overnachting en hebt het erg gezellig. Mooie verhalen over oude fruitsoorten en de hele geschiedenis er achter. De volgende ochtend bij het ontbijtje ook de heerlijk appelsap geproefd. Ik heb fantastisch geslapen en voordat ik onderweg ga neem ik een luchpakketje mee plus een folder over het snoeien over Hoogstamfruit in de IJsselstreek. Dat is een uit de kluiten gewassen hobby van Wim.
