Ik ben eerder terug van mijn wandeltocht en toch wel met pijn in mijn hart, maar mijn verstand zegt dat ik er juist aan heb gedaan. Niet lang voor mijn vakantie is in het ziekenhuis geconstateerd dat mijn spataderen niet goed zijn en dat ik er aan geholpen moet worden. Ik kreeg de boodschap mee, dat wandelen geen probleem is en juist goed. Voelde voor mij tegenstrijdig, want heb een ervaring tijdens mijn eerste 4e daagse opgedaan die niet er leuk was. Pijnlijk ook en juist om die reden ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Ook toen was het erg warm tijdens die vierdaagse. Wat wil nu een lange hittegolf, wat het lopen zwaarder maakt. In het verlengde daarvan ook de vermoeide benen. Met nog 3 dagen voor de boeg en zere benen heb ik ervoor gekozen om niet weer het erop aan laten komen als bij die bewuste 4daagse. Dus naar huis en eerst de spataderen laten behandelen en dan verder.
Ik heb nog een flinke ingeving gekregen, namelijk dat ik me behoorlijk heb laten leiden door mijn doelstelling, namelijk eind augustus in Santiago aan te komen. Om wille van de tijd heeft Eijsden plaats gemaakt voor Santiago. Het leek allemaal zo vanzelfsprekend, maar heb compleet genegeerd dat de weg er naar toe belangrijker is dan het doel. Gewoon kilometers maken van A naar B, slapen en op naar de volgende overnachting. Nu is de hittegolf die me parten speelt, dat betekent aanpassen. Dergelijke situaties zullen nog meer volgen, maar meer hobbels zullen komen. Ooit is me al vertelt dat ik niet teveel bij de uitkomsten moest letten, maar ook op het proces ervoor. Deze woorden blijken weer zo waar als wat en de weg er naar toe is belangrijker dan het doel. Ondanks de schijnbaar goede voorbereiding, toch een goede les voor de toekomst. Volgend jaar verder en half september een wordt vervolgd wat de spataderen aangaat. Het onvoorbereide gaat bij mij niet vanzelf en zit duidelijk buiten mijn comfort zone en juist daarom een reden om het toch maar eens laten gebeuren.