19 mei 2016 begin ik met het volgende traject: Westerbork – Zwolle. Drie dagen lopen waarbij ik per dag rond de 30 kilometer afleg. Twee tussenstops, waarvan de eerste in Ruinen en de tweede in Punthorst. Henri brengt mij naar Westerbork, naar de Stefanuskerk, waar mijn tocht van drie dagen begint. De kerk was dicht, dus geen stempel gescoord, maar daar gaat het mij niet om. Ik hoop wel in Hasselt een stempel te krijgen, want dat is toch het eindpunt van het Jacobspad.
Ik doe de rugzak op en na het afscheid van mijn broer ga ik op pad. Deel 2 van de Camino is begonnen. Het weer is prachtig en het duurt niet lang of de trui gaat uit. Kort daarna rits ik de pijpen eraf en geniet van de omgeving het weer. Langzaam voel ik de dagelijkse beslommeringen weg vloeien en voel me opgenomen door de omgeving. Vogels begeleiden me weer zoals ik gewend ben. De liederen van mijn reisgenoten overstemmen de stilte van de natuur. In de verte hoor ik een trekker en het geruis van het verkeer is nauwelijks hoorbaar. Slechts af en toe passeert mij een auto of kom ik een jogger tegen. Opvallend is dat ze altijd met oordoppen in hardlopen. Hierdoor sluit je je af van je omgeving, de inspirerende omgeving, maar kennelijk komt de kracht van het hardlopen uit de muziek die je onderweg hoort. Ik hou het mooi wat via mijn zintuigen binnenkomt.
In deze omgeving heb ik vaker gelopen, nog niet zolang geleden met een groep van 8 personen. Vanaf het station in Beilen met een omtrekkende beweging naar Spier en via een andere lus weer terug. Een groot deel van de eerste lus loop ik nu weer, maar doordat het blad nu is uitgekomen, ziet alles er veel mooier uit. Op het Terhorsterzand wordt langs een ander pad geleid, een pad wat ik nog niet ken. Ook erg mooi hier, maar uiteindelijk loop ook weer via de boscamping naar Spier. Daar neem ik een pauze en heb dan 16 kilometer achter me liggen.
Na de pauze doorkruis ik het Nationaal Park Dwingelderveld en dat is altijd weer een plezierig terugzien. Tot mijn verrassing loop ik steeds dichter naar de snelweg. Dit kan haast niet kloppen, maar de richtingaanwijzing gaf dit aan. Tijd om het boekje te pakken en ff controleren en het blijkt helemaal fout te zijn. Ik heb alleen de keus om terug te lopen, bekijk de situatie en de peilen voor beide looprichtingen staan fout. Later maar doorgeven via de site van het Jacobspad, de kaart geeft het goed aan en ik vervolg de route. Het weer is nog steeds fantastisch en schapen gaan aan de kant als ik ze te dicht nader. Ik dwaal van het ene paadje naar de andere doorsteek en geen moment verveelt de route. Langs de schaapskooi loop ik naar de Kraloër Heide en eenmaal daar zie ik een lang recht pad voor me liggen. Ik begin met de doorsteek en snap de spreuk in het boekje “Alleen zijn op deze aarde is te zijn op deze plek.”, want dat gevoel kreeg ik werkelijk. Niets in de weide omtrek, rondom me helemaal niets dan schrale grond en hier en daar een boompje.
Ik trek verder en ben blij dat ik eindelijk de schaapskooi van Ruinen heb bereikt. Geen verre uitzichten meer, maar kan niet anders zeggen dat het bijzonder aanvoelde. Nauwelijks te beschrijven. Via het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten en de molen ‘de Zandplatte’ (oude herinnering komt vaag bij me op) loop ik Ruinen binnen. Nog een korte pauze, voordat ik mij meld bij mijn Logies & Ontbijt ‘de Tijd‘ en word daar hartelijk ontvangen door Mieke. Ze laat me alles zien en tegen 18:30 is het etenstijd of kan ik mij melden in de keuken. Lekker gegeten en een prachtige avond doorgebracht met Piet (de gastheer). Een verblijf die nog lang in herinnering blijft. Wat een heerlijke momenten zijn het toch. Tot nu toe alleen maar mooie adressen getroffen voor mijn overnachtingen. Allemaal mooi op een andere manier, maar blijvend in herinnering