Ik ben eerder terug van mijn wandeltocht en toch wel met pijn in mijn hart, maar mijn verstand zegt dat ik er juist aan heb gedaan. Niet lang voor mijn vakantie is in het ziekenhuis geconstateerd dat mijn spataderen niet goed zijn en dat ik er aan geholpen moet worden. Ik kreeg de boodschap mee, dat wandelen geen probleem is en juist goed. Voelde voor mij tegenstrijdig, want heb een ervaring tijdens mijn eerste 4e daagse opgedaan die niet er leuk was. Pijnlijk ook en juist om die reden ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Ook toen was het erg warm tijdens die vierdaagse. Wat wil nu een lange hittegolf, wat het lopen zwaarder maakt. In het verlengde daarvan ook de vermoeide benen. Met nog 3 dagen voor de boeg en zere benen heb ik ervoor gekozen om niet weer het erop aan laten komen als bij die bewuste 4daagse. Dus naar huis en eerst de spataderen laten behandelen en dan verder.
Ik heb nog een flinke ingeving gekregen, namelijk dat ik me behoorlijk heb laten leiden door mijn doelstelling, namelijk eind augustus in Santiago aan te komen. Om wille van de tijd heeft Eijsden plaats gemaakt voor Santiago. Het leek allemaal zo vanzelfsprekend, maar heb compleet genegeerd dat de weg er naar toe belangrijker is dan het doel. Gewoon kilometers maken van A naar B, slapen en op naar de volgende overnachting. Nu is de hittegolf die me parten speelt, dat betekent aanpassen. Dergelijke situaties zullen nog meer volgen, maar meer hobbels zullen komen. Ooit is me al vertelt dat ik niet teveel bij de uitkomsten moest letten, maar ook op het proces ervoor. Deze woorden blijken weer zo waar als wat en de weg er naar toe is belangrijker dan het doel. Ondanks de schijnbaar goede voorbereiding, toch een goede les voor de toekomst. Volgend jaar verder en half september een wordt vervolgd wat de spataderen aangaat. Het onvoorbereide gaat bij mij niet vanzelf en zit duidelijk buiten mijn comfort zone en juist daarom een reden om het toch maar eens laten gebeuren.
Maand: augustus 2016
Kessel – Kevelaer (22 km)
Warm, maar vlak
Vandaag 25 augustus ben ik om 8:30 onderweg en dat is een heel verschil in vergelijking met gisteren. De benen zijn nog bond en vol ze nog. Ik ben nauwelijks onderweg op een bospad, als konijntjes en ook nog een eekhoorntje oversteken. Een goed begin van de dag en het doet mij deugt. Mijn pad voert langs de Niers, bijna de gehele weg. Een smal pad, maar wel mooi. Voor vandaag lijtk het mij warm worden, want er staan niet veel bomen. De Niers heel veel stroming en kleine golven door de wind. De wind ervaar ook als aangenaam. Als ik na 1,5 uur lopen Goch binnenloop word ik aangesproken. Als ik vertel dat ik het Pelgrimspad loop, geeft hij mij spontaan een hand. Glinstering in zijn ogen en ik ben verbaasd door zijn reactie. Ben ik een wandelaar of een pelgrim? De letterlijke betekenis van een pelgrim is iemand die te voet naar een bedevaartsplaats loopt. Dus ja ik ben een Pelgrim zonder religieuze achtergrond, maar met enige zingeving voor de toekomst. Hoe het ook uitgelegd kan worden is prima, ik loop mijn route en heb mijn eigen overpeinzingen. Toch een mooie reactie en wat me wel opvalt is dat de kerkdeuren in Duitsland allemaal openstaan en in Nederland niet. Wie weet loop ik nog eens schoorvoetend naar binnen. Vandaag loop ik een groot plein op en neem één van de terrassen. Neem dit keer een kop thee en geen koffie met pruimentaart. Niet mijn favoriete smaak, maar het viel er lekker in. Goch loop ik weer uit en kom uiteindelijk weer bij de Niers uit. Twee fietsers uit Nederland kom ik met regelmaat tegen, de beide dames fietsen de Niersroute en volgen grotendeels hetzelfde pad. Leuk. Mijn pad gaat verder en kom uit bij een informatieplaats over het treintje van Boxtel daar neem ik even pauze en besluit ook een weg te nemen die meer in de schaduw ligt. Uiteindelijk kom ik weer bij de Niers uit. Dat is de weg die me ook uiteindelijk naar Kevelaer brengt. Ik ga op een schaduwrijke plek even lekker in het gras liggen en hoop dat mijn been wat meer tot rust komt, minder rood, maar dat is wishful thinking. Wel even lekker gelegen en de ogen dicht gehad. Ik neem weer drop, want verneem dat mijn zoutgehalte afneemt en het drop doet goed haar werk. Neem vaker pauze in verband met de hitte. De warmte speelt me parten en draai een bocht om en zie de kerktoren van Kevelaer. Het eindpunt van de dag is in zicht. Toen had ik niet bedacht dat het ook het eindpunt voor deze hele tocht. Grenspaal 43 komt een volgende keer aanbod. In Kevelaer loop ik langs de enorme kerk en ga even later bij een Konditorei zitten en neem een fanta en een kwarktaartje. Als ik later na het eten meld dat ik weer naar huis ga (lees hier) valt er ook een verrassing in duigen. Henri zou op mijn verjaardag voor de deur staan om die dag met mij samen te lopen. Even ben ik in twijfel, maar beter van niet. Wel heel erg jammer … Ik bel en whatsapp veel en zeg de volgende overnachtingen af. Gelukkig brengt het weinig kosten met zich mee, maar wel gedoe. Dit moet voor de verdere reis anders.
Vandaag 25 augustus ben ik om 8:30 onderweg en dat is een heel verschil in vergelijking met gisteren. De benen zijn nog bond en vol ze nog. Ik ben nauwelijks onderweg op een bospad, als konijntjes en ook nog een eekhoorntje oversteken. Een goed begin van de dag en het doet mij deugt. Mijn pad voert langs de Niers, bijna de gehele weg. Een smal pad, maar wel mooi. Voor vandaag lijtk het mij warm worden, want er staan niet veel bomen. De Niers heel veel stroming en kleine golven door de wind. De wind ervaar ook als aangenaam. Als ik na 1,5 uur lopen Goch binnenloop word ik aangesproken. Als ik vertel dat ik het Pelgrimspad loop, geeft hij mij spontaan een hand. Glinstering in zijn ogen en ik ben verbaasd door zijn reactie. Ben ik een wandelaar of een pelgrim? De letterlijke betekenis van een pelgrim is iemand die te voet naar een bedevaartsplaats loopt. Dus ja ik ben een Pelgrim zonder religieuze achtergrond, maar met enige zingeving voor de toekomst. Hoe het ook uitgelegd kan worden is prima, ik loop mijn route en heb mijn eigen overpeinzingen. Toch een mooie reactie en wat me wel opvalt is dat de kerkdeuren in Duitsland allemaal openstaan en in Nederland niet. Wie weet loop ik nog eens schoorvoetend naar binnen. Vandaag loop ik een groot plein op en neem één van de terrassen. Neem dit keer een kop thee en geen koffie met pruimentaart. Niet mijn favoriete smaak, maar het viel er lekker in. Goch loop ik weer uit en kom uiteindelijk weer bij de Niers uit. Twee fietsers uit Nederland kom ik met regelmaat tegen, de beide dames fietsen de Niersroute en volgen grotendeels hetzelfde pad. Leuk. Mijn pad gaat verder en kom uit bij een informatieplaats over het treintje van Boxtel daar neem ik even pauze en besluit ook een weg te nemen die meer in de schaduw ligt. Uiteindelijk kom ik weer bij de Niers uit. Dat is de weg die me ook uiteindelijk naar Kevelaer brengt. Ik ga op een schaduwrijke plek even lekker in het gras liggen en hoop dat mijn been wat meer tot rust komt, minder rood, maar dat is wishful thinking. Wel even lekker gelegen en de ogen dicht gehad. Ik neem weer drop, want verneem dat mijn zoutgehalte afneemt en het drop doet goed haar werk. Neem vaker pauze in verband met de hitte. De warmte speelt me parten en draai een bocht om en zie de kerktoren van Kevelaer. Het eindpunt van de dag is in zicht. Toen had ik niet bedacht dat het ook het eindpunt voor deze hele tocht. Grenspaal 43 komt een volgende keer aanbod. In Kevelaer loop ik langs de enorme kerk en ga even later bij een Konditorei zitten en neem een fanta en een kwarktaartje. Als ik later na het eten meld dat ik weer naar huis ga (lees hier) valt er ook een verrassing in duigen. Henri zou op mijn verjaardag voor de deur staan om die dag met mij samen te lopen. Even ben ik in twijfel, maar beter van niet. Wel heel erg jammer … Ik bel en whatsapp veel en zeg de volgende overnachtingen af. Gelukkig brengt het weinig kosten met zich mee, maar wel gedoe. Dit moet voor de verdere reis anders.
Nijmegen – Kessel (40 km)
Warm en heuvelachtig
24 augustus word ik mooi op tijd opgehaald en op het station afgezet. Om 10:42 stap ik in Nijmegen uit de trein. Het was al warm in de trein en ik reken op een warme dag. Mijn rugzak is wat zwaarder door de extra water voorraad die ik bij me heb. Dat blijkt een goed keuze. In Nijmegen loop ik steeds meer richting de Waal, maar uiteindelijk langs een stroompje waar ik even niet de naam van kan vinden. De bomen geven me beschutting tegen de zon. In Beek zit ik op 8,5 kilometer en neem een pauze. De woorden van mijn buurman komen boven drijven. Heb je ook zout bij je, want dat is wel nodig bij die hitte. In Beek loop ik naar de supermarkt en koop daar een mix van zoute en salmiak drop. Ben blij dat ik gehoor heb gegeven aan die ingeving. De weg in Duitsland begint heet. Ik loop tussen de maïsvelden en de zon brand fel. Van Zyfflich gaat het naar Kranenburg en de hele weg in de zon met af en toe wat schaduw. De omgeving is prachtig en probeer de warmte van me af te zetten door op het mooie in de omgeving te letten. Dat lukt aardig en gestaag loop ik door. Ik heb aangekondigd dat ik laat aan zou komen. In Kranenburg een pauze en ben dan op de helft van de route. Onbewust verneem ik dat ik bezig ben om ergens op tijd te komen, maar neem toch wat ruimer pauze. Na Kranenburg krijg ik eerst nog een stuk open veld, maar dan volgt ruim 10 kilometer een pad door het Reichswald. Het wordt behoorlijk heuvelachtig. Eerst wat vals plat en daarna gewoon flink op en neer. Nu is er volop schaduw, maar maakt het pad het zwaarder. Ik denk aan de Pyreneeën en aan de huttentocht van vorig jaar. Dit valt dus nog reuze mee, maar een voorbode voor later. Het zal niet eenvoudig worden, maar goed dat is mij bekend. Regelmatig neem ik pauze, want mijn benen voelen zwaar. Allerhande gedachten komen boven, maar de douche toch steeds vaker. Als het vals plat naar beneden loopt, neemt mijn tempo ook toe en kom in een aardige flow. In het bos loop ik ook echt helemaal alleen, niets en niemand die ik tegenkom op een enkele jogger na. Ik merk aan mijn lopen (iets sneller), dat het eentonig is en saai. Ik neem wel de extra stop en vaker dan normaal, maar toch heb ik het wel gehad voor vandaag, maar het is verder dan gedacht. De 32,5 kilometer worden 35 + nog een kilometer vanaf het station naar startpunt. Eindelijk loop ik het bos uit en ben dan ook bijna op mijn bestemming. Het loopt tegen 20:00 uur en ik ga naar de ingang van het hotel. Gesloten, maar een sleutelkast en een telefoonnummer. Ik krijg contact en een code van de sleutelkast. Geen restaurant, maar in het dorp zou ik warm eten kunnen scoren. Ik ben te moe om nog een stap te lopen, dus een brood dag. Ik neem nog een plakje brood een douche en ga slapen. Moe, maar toch voldaan.
24 augustus word ik mooi op tijd opgehaald en op het station afgezet. Om 10:42 stap ik in Nijmegen uit de trein. Het was al warm in de trein en ik reken op een warme dag. Mijn rugzak is wat zwaarder door de extra water voorraad die ik bij me heb. Dat blijkt een goed keuze. In Nijmegen loop ik steeds meer richting de Waal, maar uiteindelijk langs een stroompje waar ik even niet de naam van kan vinden. De bomen geven me beschutting tegen de zon. In Beek zit ik op 8,5 kilometer en neem een pauze. De woorden van mijn buurman komen boven drijven. Heb je ook zout bij je, want dat is wel nodig bij die hitte. In Beek loop ik naar de supermarkt en koop daar een mix van zoute en salmiak drop. Ben blij dat ik gehoor heb gegeven aan die ingeving. De weg in Duitsland begint heet. Ik loop tussen de maïsvelden en de zon brand fel. Van Zyfflich gaat het naar Kranenburg en de hele weg in de zon met af en toe wat schaduw. De omgeving is prachtig en probeer de warmte van me af te zetten door op het mooie in de omgeving te letten. Dat lukt aardig en gestaag loop ik door. Ik heb aangekondigd dat ik laat aan zou komen. In Kranenburg een pauze en ben dan op de helft van de route. Onbewust verneem ik dat ik bezig ben om ergens op tijd te komen, maar neem toch wat ruimer pauze. Na Kranenburg krijg ik eerst nog een stuk open veld, maar dan volgt ruim 10 kilometer een pad door het Reichswald. Het wordt behoorlijk heuvelachtig. Eerst wat vals plat en daarna gewoon flink op en neer. Nu is er volop schaduw, maar maakt het pad het zwaarder. Ik denk aan de Pyreneeën en aan de huttentocht van vorig jaar. Dit valt dus nog reuze mee, maar een voorbode voor later. Het zal niet eenvoudig worden, maar goed dat is mij bekend. Regelmatig neem ik pauze, want mijn benen voelen zwaar. Allerhande gedachten komen boven, maar de douche toch steeds vaker. Als het vals plat naar beneden loopt, neemt mijn tempo ook toe en kom in een aardige flow. In het bos loop ik ook echt helemaal alleen, niets en niemand die ik tegenkom op een enkele jogger na. Ik merk aan mijn lopen (iets sneller), dat het eentonig is en saai. Ik neem wel de extra stop en vaker dan normaal, maar toch heb ik het wel gehad voor vandaag, maar het is verder dan gedacht. De 32,5 kilometer worden 35 + nog een kilometer vanaf het station naar startpunt. Eindelijk loop ik het bos uit en ben dan ook bijna op mijn bestemming. Het loopt tegen 20:00 uur en ik ga naar de ingang van het hotel. Gesloten, maar een sleutelkast en een telefoonnummer. Ik krijg contact en een code van de sleutelkast. Geen restaurant, maar in het dorp zou ik warm eten kunnen scoren. Ik ben te moe om nog een stap te lopen, dus een brood dag. Ik neem nog een plakje brood een douche en ga slapen. Moe, maar toch voldaan.
Rozendaal – Nijmegen (30 km)
Uitgerust verder
Na een lange tocht, een heerlijke nachtrust en goed ontbijtje ga ik uitgerust verder op pad. Via Arnhem, Elst en Lent naar Nijmegen totaal 29 kilometer. Al vrij snel loop ik het bos in richting Arnhem om onder de snelweg door te lopen. Weer een lange rechte weg, maar wel mooi, richting het centrum, vervolgens door het park en na zo’n 6 kilometer kom ik bij de Eusebiuskerk. Onder de Sabelpoort door naar de brug bij Arnhem. De John Frost brug, gelukkig niet een brug te ver genomen. Prachtig allemaal, ook het monument als herinnering aan de 2e wereldoorlog. De Rijn oversteken en aan de ander kant helaas een klein stukje langs de Rijn. Qua weer is het behoorlijk anders in vergelijking met gisteren op dat moment. Heerlijk in de zon en een lekker briesje erbij. Ideaal wandelweer voor mij. Bij het Gelderdrome langs naar Elden. In Elden tijd voor koffie en wat lekkers erbij. Erg lekker en een leuke IJssalon. Het is er even goed toeven. Langs de rand van Arnhem-Zuid steek ik het gebied “het Broek” door via de Kerkstraat zonder kerk. (Moet zijn Kerkstraat-weg waarschijnlijk). Door Elst klopt weer de beschrijving niet en heeft het pad plaatsgemaakt voor de nieuwbouw. Het pad loopt nagenoeg hetzelfde dus dat valt weer mee. Bij het station is het duidelijk anders geworden, maar ook daar even de situatie logisch beoordelen en dan past het wel weer. Onder de Betuwelijn en snelwegen door richting Ressen, waar ik een picknick bank pak om even wat te eten. Niet de leukste plek om te pauzeren, maar ik ben er wel behoorlijk aan toe. Na Ressen loop ik tussen de laagstam fruitbomen door en kom in Lent. De nieuwbouw heeft ook hier niet stilgestaan en ook hier heeft het pad plaatsgemaakt voor de tuinen van de nieuwbouw. Als ik de dijk op loop, verschijnt Nijmegen duidelijk en mooi in beeld. Op de Waal varen lange vrachtschepen en samen een mooi gezicht. Via een mooie trap kom ik boven op de Waalbrug. Op de brug is het uitzicht nog mooier en ik geniet met volle teugen. Als ik via het park in het centrum van Nijmegen loop, doe het wat buitenlands aan. Innsbruck moet ik aan denken en Salzburg. Trapje af, trapje op en door smalle straatjes kom in eindelijk bij de Sint Jacobskapel. Het eindpunt voor dit weekend is bereikt en ik loop via het Kronenburgpark naar het station. In het park een korte pauze en dan een lange rit met de trein voordat ik weer thuis ben. Een mooi weekend heb ik weer achter de rug. Nu totaal 362 kilometer achter de rug,
Na een lange tocht, een heerlijke nachtrust en goed ontbijtje ga ik uitgerust verder op pad. Via Arnhem, Elst en Lent naar Nijmegen totaal 29 kilometer. Al vrij snel loop ik het bos in richting Arnhem om onder de snelweg door te lopen. Weer een lange rechte weg, maar wel mooi, richting het centrum, vervolgens door het park en na zo’n 6 kilometer kom ik bij de Eusebiuskerk. Onder de Sabelpoort door naar de brug bij Arnhem. De John Frost brug, gelukkig niet een brug te ver genomen. Prachtig allemaal, ook het monument als herinnering aan de 2e wereldoorlog. De Rijn oversteken en aan de ander kant helaas een klein stukje langs de Rijn. Qua weer is het behoorlijk anders in vergelijking met gisteren op dat moment. Heerlijk in de zon en een lekker briesje erbij. Ideaal wandelweer voor mij. Bij het Gelderdrome langs naar Elden. In Elden tijd voor koffie en wat lekkers erbij. Erg lekker en een leuke IJssalon. Het is er even goed toeven. Langs de rand van Arnhem-Zuid steek ik het gebied “het Broek” door via de Kerkstraat zonder kerk. (Moet zijn Kerkstraat-weg waarschijnlijk). Door Elst klopt weer de beschrijving niet en heeft het pad plaatsgemaakt voor de nieuwbouw. Het pad loopt nagenoeg hetzelfde dus dat valt weer mee. Bij het station is het duidelijk anders geworden, maar ook daar even de situatie logisch beoordelen en dan past het wel weer. Onder de Betuwelijn en snelwegen door richting Ressen, waar ik een picknick bank pak om even wat te eten. Niet de leukste plek om te pauzeren, maar ik ben er wel behoorlijk aan toe. Na Ressen loop ik tussen de laagstam fruitbomen door en kom in Lent. De nieuwbouw heeft ook hier niet stilgestaan en ook hier heeft het pad plaatsgemaakt voor de tuinen van de nieuwbouw. Als ik de dijk op loop, verschijnt Nijmegen duidelijk en mooi in beeld. Op de Waal varen lange vrachtschepen en samen een mooi gezicht. Via een mooie trap kom ik boven op de Waalbrug. Op de brug is het uitzicht nog mooier en ik geniet met volle teugen. Als ik via het park in het centrum van Nijmegen loop, doe het wat buitenlands aan. Innsbruck moet ik aan denken en Salzburg. Trapje af, trapje op en door smalle straatjes kom in eindelijk bij de Sint Jacobskapel. Het eindpunt voor dit weekend is bereikt en ik loop via het Kronenburgpark naar het station. In het park een korte pauze en dan een lange rit met de trein voordat ik weer thuis ben. Een mooi weekend heb ik weer achter de rug. Nu totaal 362 kilometer achter de rug,
Zutphen – Rozendaal (41 km)
Zwaar
Zaterdag 6 augustus fiets ik even voor 8 uur naar het station om de trein van 8:34 te nemen naar Zutphen. Lekker weer en in de trein tot Zwolle tref ik een gezellig man naast me. Voor ik het in de gaten heb zijn we al in Zwolle. In Zwolle overstappen naar de trein richting Zutphen en ook daar tref ik iemand om mee te kletsen. In Zutphen de trein uit en het lekkere weer is omgeslagen naar zeer bewolkt. In de stationshal eet ik even mijn banaan, doe de hoed op, rugzak op de rug en herinner mij nog de weg naar de Sint Walburgiskerk aan het kerkhof. Daar trek ik de jas aan en druk mijn hoed stevig aan, want het begint iets te regenen. De Zottestappers zullen verbaasd zijn, want normaal ben ik de eerste die zit te miepen bij regen. Sinds de schelpentocht is dat behoorlijk veranderd. Zo zie je maar hoe een mens kan veranderen, maar wat het weer heeft later veel meer voor mij in petto. Aan de rand van Zutphen loop ik langs de IJssel en het blijft wat miezeren, maar zo over de dijk loopt het lekker door. Ik geniet wederom van het rivierenlandschap. Op de brug over de IJssel claxonneren verschillende automobilisten naar mij en zwaaien. Ik zwaai terug en vind de aandacht wel leuk. Het is al geruime tijd droog, maar aan het eind van de lange rechte weg richting Brummen begint het echt te regenen. Spaanse vakantiegangers op de fiets schuilen onder de viaduct, maar ik loop verder. Ik verwacht in Brummen te kunnen schuilen, maar niets is minder waar. Als de schuif nog wat verder opengaat, neem ik even de tijd om onder een boom een broodje te eten. Als het ergste voorbij lijkt te zijn ga ik verder, maar duurt niet lang of het gaat weer hard regenen. Ik ben inmiddels doorweekt, het is niet anders, als ik bij het pontje kom. Af en toe een looppas om deze te halen. Daar tref ik de Spaanse fietsers weer. Er is nauwelijks beschutting maar met z’n drieën proberen we toch iets te schuilen voor wat het waard is. Aan de overkant schuilen we verder in het wachthokje. Daar staan wandelaars te schuilen en die weten te vertellen dat het nog 5 minuten duurt, wat redelijk leek te kloppen. Mijn koffie hoop ik te scoren in Bronkhorst en dat lukt ook. Zeiknat op de eerste 10 kilometer, maar nu genieten van mijn koffie en een lekkere pannenkoek. Mijn jas wordt helaas in die korte tijd niet droog, maar als ik weer op pad ga is het in iedere geval droog en als ik over het schouwpad langs de grote beek loop, begint de zon te schijnen. Ik doe de jas nog niet uit, want dan droogt kan die even drogen. Mijn pad wordt geblokkeerd en moet daarom terug en met een omweg verder. Op dat moment voelt het als een heel stuk, maar achteraf valt het reuze mee. Langs de Zwarte Schaar zijn verschillende campings en het is daar druk met vakantiegangers. Veel bootjes op het water en een tal van andere activiteiten. Ik laat het achter mij en zie de kerktoren van Doesburg voor mij. Doesburg is mooi met alle oude straatjes en zoveel leuker in vergelijking met de centrum van Assen. Ik strijk neer op het terras van het oudste café-restaurant van Nederland. Koffie met wat erbij. Ik ben op de helft. Door de regen en het omlopen voel ik enigszins de vermoeidheid, maar krijg een tafelgenoot en heb wat aangename aanspraak. Een bui trekt over en heb tijd voor een tweede bakkie. Als ik naar de brug over de IJssel loop staat er een groot hek op mijn pad. Oops, ik vraag aan voorbijgangers wat er aan de hand is en heel toevallig dit weekend zijn er werkzaamheden aan het wegdek. De alternatieven zijn niet uitnodigend en loop ik het hek voorbij en kijk wat ik op de brug tegenkom. Gelukkig is het fietspad vrijgehouden voor verkeer en regelaars over en weer laten het verkeer erover. Ik kom op een andere plek het fietspad gedeelte op als een hele grote groep Harley rijders mij passeren. Weer een lange weg richting Ellecom, daarna naar de Steeg om vervolgens het bos in te gaan. In het bos en later op de heide word ik verrast door de glooiing. Hier had ik even niet op gerekend, maar ook deze ‘hindernis’ neem ik, want rest mij geen andere keuze. Het is er wel mooi en waan mij in de Ardennen tijdens de Mesa enkele jaren geleden. Gevoel van afstand heb ik niet meer, maar de route staat redelijk goed aangegeven. Langs de kiosk Koepel de Kaap en later de Postbank. Ik volg de aanwijzingen van het Maarten van Rossumpad. Later blijk ik de aanwijzingen van een NS-pad te volgen met ook een rood-witte markering. Via de GPS kom ik weer op route. De route is zwaar, maar ik loop gestaag door en de omgeving is prachtig. Ik zit inmiddels ruim boven de 30 kilometer en voel het in de benen. Velp komt inzicht en ook het adres waar ik kan overnachten. Het warme water van de douche lokt en met die gedachte loop ik verder. Ondertussen genieten van het landschap. Ook Gelderland is erg mooi en bijna net zo mooi als Drenthe. Opeens midden in het bos een groepje kinderen druk op zoek naar de pokemons. Ik begrijp van ze dat er ook zeer belangrijke gevonden worden. Met veel ontzag krijg ik het te horen. Langzaam loop ik Rozendaal binnen en mijn bestemming is vlak aan de route. De deur gaat open en ik word weer hartelijk begroet. Na bijna 9,5 uur onderweg en 44 kilometer in de benen stap ik moe maar voldaan het huis binnen. De tafel is gedekt, maar ik wil mij graag eerst mij opfrissen, want de douche lonkt erg. Het warme water voelt heerlijk en langzaam komt er weer energie in mijn lichaam. Heerlijk gegeten en na een gezellig avond naar bed. Kort aantekeningen maken en dan slapen als een blok.
Zaterdag 6 augustus fiets ik even voor 8 uur naar het station om de trein van 8:34 te nemen naar Zutphen. Lekker weer en in de trein tot Zwolle tref ik een gezellig man naast me. Voor ik het in de gaten heb zijn we al in Zwolle. In Zwolle overstappen naar de trein richting Zutphen en ook daar tref ik iemand om mee te kletsen. In Zutphen de trein uit en het lekkere weer is omgeslagen naar zeer bewolkt. In de stationshal eet ik even mijn banaan, doe de hoed op, rugzak op de rug en herinner mij nog de weg naar de Sint Walburgiskerk aan het kerkhof. Daar trek ik de jas aan en druk mijn hoed stevig aan, want het begint iets te regenen. De Zottestappers zullen verbaasd zijn, want normaal ben ik de eerste die zit te miepen bij regen. Sinds de schelpentocht is dat behoorlijk veranderd. Zo zie je maar hoe een mens kan veranderen, maar wat het weer heeft later veel meer voor mij in petto. Aan de rand van Zutphen loop ik langs de IJssel en het blijft wat miezeren, maar zo over de dijk loopt het lekker door. Ik geniet wederom van het rivierenlandschap. Op de brug over de IJssel claxonneren verschillende automobilisten naar mij en zwaaien. Ik zwaai terug en vind de aandacht wel leuk. Het is al geruime tijd droog, maar aan het eind van de lange rechte weg richting Brummen begint het echt te regenen. Spaanse vakantiegangers op de fiets schuilen onder de viaduct, maar ik loop verder. Ik verwacht in Brummen te kunnen schuilen, maar niets is minder waar. Als de schuif nog wat verder opengaat, neem ik even de tijd om onder een boom een broodje te eten. Als het ergste voorbij lijkt te zijn ga ik verder, maar duurt niet lang of het gaat weer hard regenen. Ik ben inmiddels doorweekt, het is niet anders, als ik bij het pontje kom. Af en toe een looppas om deze te halen. Daar tref ik de Spaanse fietsers weer. Er is nauwelijks beschutting maar met z’n drieën proberen we toch iets te schuilen voor wat het waard is. Aan de overkant schuilen we verder in het wachthokje. Daar staan wandelaars te schuilen en die weten te vertellen dat het nog 5 minuten duurt, wat redelijk leek te kloppen. Mijn koffie hoop ik te scoren in Bronkhorst en dat lukt ook. Zeiknat op de eerste 10 kilometer, maar nu genieten van mijn koffie en een lekkere pannenkoek. Mijn jas wordt helaas in die korte tijd niet droog, maar als ik weer op pad ga is het in iedere geval droog en als ik over het schouwpad langs de grote beek loop, begint de zon te schijnen. Ik doe de jas nog niet uit, want dan droogt kan die even drogen. Mijn pad wordt geblokkeerd en moet daarom terug en met een omweg verder. Op dat moment voelt het als een heel stuk, maar achteraf valt het reuze mee. Langs de Zwarte Schaar zijn verschillende campings en het is daar druk met vakantiegangers. Veel bootjes op het water en een tal van andere activiteiten. Ik laat het achter mij en zie de kerktoren van Doesburg voor mij. Doesburg is mooi met alle oude straatjes en zoveel leuker in vergelijking met de centrum van Assen. Ik strijk neer op het terras van het oudste café-restaurant van Nederland. Koffie met wat erbij. Ik ben op de helft. Door de regen en het omlopen voel ik enigszins de vermoeidheid, maar krijg een tafelgenoot en heb wat aangename aanspraak. Een bui trekt over en heb tijd voor een tweede bakkie. Als ik naar de brug over de IJssel loop staat er een groot hek op mijn pad. Oops, ik vraag aan voorbijgangers wat er aan de hand is en heel toevallig dit weekend zijn er werkzaamheden aan het wegdek. De alternatieven zijn niet uitnodigend en loop ik het hek voorbij en kijk wat ik op de brug tegenkom. Gelukkig is het fietspad vrijgehouden voor verkeer en regelaars over en weer laten het verkeer erover. Ik kom op een andere plek het fietspad gedeelte op als een hele grote groep Harley rijders mij passeren. Weer een lange weg richting Ellecom, daarna naar de Steeg om vervolgens het bos in te gaan. In het bos en later op de heide word ik verrast door de glooiing. Hier had ik even niet op gerekend, maar ook deze ‘hindernis’ neem ik, want rest mij geen andere keuze. Het is er wel mooi en waan mij in de Ardennen tijdens de Mesa enkele jaren geleden. Gevoel van afstand heb ik niet meer, maar de route staat redelijk goed aangegeven. Langs de kiosk Koepel de Kaap en later de Postbank. Ik volg de aanwijzingen van het Maarten van Rossumpad. Later blijk ik de aanwijzingen van een NS-pad te volgen met ook een rood-witte markering. Via de GPS kom ik weer op route. De route is zwaar, maar ik loop gestaag door en de omgeving is prachtig. Ik zit inmiddels ruim boven de 30 kilometer en voel het in de benen. Velp komt inzicht en ook het adres waar ik kan overnachten. Het warme water van de douche lokt en met die gedachte loop ik verder. Ondertussen genieten van het landschap. Ook Gelderland is erg mooi en bijna net zo mooi als Drenthe. Opeens midden in het bos een groepje kinderen druk op zoek naar de pokemons. Ik begrijp van ze dat er ook zeer belangrijke gevonden worden. Met veel ontzag krijg ik het te horen. Langzaam loop ik Rozendaal binnen en mijn bestemming is vlak aan de route. De deur gaat open en ik word weer hartelijk begroet. Na bijna 9,5 uur onderweg en 44 kilometer in de benen stap ik moe maar voldaan het huis binnen. De tafel is gedekt, maar ik wil mij graag eerst mij opfrissen, want de douche lonkt erg. Het warme water voelt heerlijk en langzaam komt er weer energie in mijn lichaam. Heerlijk gegeten en na een gezellig avond naar bed. Kort aantekeningen maken en dan slapen als een blok.